«Εδώ Μεσάνυχτα» – 09.06.2009 Κώστας Τριπολίτης

«Εδώ Μεσάνυχτα» – 09.06.2009

Εδώ
μεσάνυχτα. Της αφόρητης ζέστης και των μετεκλογικών κραδασμών που – αν
και αναμενόμενοι – πολλούς ανησύχησαν και ακόμη περισσότερους
προβλημάτισαν. Και με αυτούς θα ασχοληθούμε απόψε. Εδώ μεσάνυχτα,
λοιπόν, του σχολιασμού – πολιτικού και μη.
Ο
φόβος μπροστά σ’ έναν κόσμο που μετασχηματίζεται διαρκώς. Η απειλή από
μία πραγματικότητα που δεν είναι πάντοτε κατανοητή. Η αδυναμία να
ερμηνεύσει κανείς τις τρέχουσες εξελίξεις. Η ολοκληρωτική χρεοκοπία των
πολιτικών συστημάτων, η αναποτελεσματικότητα των υπαρχόντων θεσμών, η
παρατεινόμενη οικονομική κρίση και οι τραγικές επιπτώσεις της στην
καθημερινότητα των λαών της Ευρώπης, εξηγούν ίσως την επιστροφή στις
παλιές παραδοσιακές αξίες και στην πολιτική τους έκφραση: τον
συντηρητισμό, τον εθνικισμό και την επάνοδο σε αρχές που έμοιαζαν
παρωχημένες. Και βέβαια με τις αναπόδραστες συνέπειές τους:
σοβινιστικές εξάρσεις, μισαλλοδοξία, ρατσισμό, ξενοφοβία, θρησκοληψία,
ολοκληρωτισμό. Η Ευρώπη που αλλάζει. Η Ευρώπη που δεν αλλάζει. Και η
Ιστορία, που δεν επαναλαμβάνεται μόνον ως φάρσα, αλλά και ως
γλυκανάλατο χαμόγελο του νεοφασισμού.

Μοναδικός
και αδιαμφισβήτητος νικητής, η αποχή. Κι όμως κάποιοι έσπευσαν να
ζητωκραυγάσουν νίκες ή μετριασμένες και διαχειρίσιμες ήττες. Ομιλούντες
προφανώς επ’ ονόματι τριών εκατομμυρίων εκλογικώς απόντων – αλλά
κοινωνικώς ενεργών – συμπατριωτών μας, που αμφισβήτησαν εμπράκτως ή
περιφρόνησαν το υπάρχον πολιτικό σύστημα και τις πολυσχιδείς παραφυάδες
του, παντός ονόματος και χρωματισμού. Επωάζοντας τους επόμενους
Δεκέμβριους και ότι άλλο – με ζητωκραυγές βεβαίως.

Τουλάχιστον
αυτή η εκλογική αναμέτρηση ανέδειξε δύο πράγματα: τη δημοκρατία και το
κώμα της. Βαθύτερο, απειλητικότερο και εδώ συμβαίνον.

Το
μήνυμα εστάλη, το μήνυμα ελήφθη, το μήνυμα έχει πολλούς αποδέκτες, το
μήνυμα έχει πολλαπλές αναγνώσεις. Αυτά και πολλά άλλα από τα κοινότοπα
της ειδησεογραφικής κάλυψης των ευρωεκλογών, είναι ο κανόνας και το
μοτίβο για δυο ημέρες τώρα. Μόνο που το μήνυμα συντάχθηκε από τους
πολιτικώς αναλφαβήτους προς τους πολιτικώς ανισχύρους. Και επιστρέφεται
– ως συνήθως – ως ανεπίδοτο.

Νίκη
της δημοκρατίας η υπερπροβολή Καρατζαφέρη, που εξασθένισε την εκλογική
δύναμη της ΝΔ και εξαναγκάζει εκ των πραγμάτων την όποια μελλοντική
ηγεσία της σε συνεργασία με το ΛΑΟΣ και σε διαρκή ιδεολογική ομηρία και
πολιτική χειραγώγηση από την ακροδεξιά.
Νίκη της δημοκρατίας η
υπερπροβολή των Οικολόγων Πράσινων, που οι διατεταγμένες δημοσκοπήσεις
τούς υπολόγιζαν έως και το 9%, με συνέπεια την συντριβή των τάσεων του
ΣΥΡΙΖΑ και τον πειθαναγκασμό του σε μελλοντική συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ.
Νίκη
της δημοκρατίας η παρασιώπηση του προγράμματος των άλλων μικρών – μη
κοινοβουλευτικών – κομμάτων, έστω κι αν αθροιστικώς επιδεικνύουν το
4,5%.
Νίκη της δημοκρατίας οι προβοκατόρικες ερωτήσεις προς τους αρχηγούς των κομμάτων στο κατ’ ευφημισμόν αποκαλούμενο ντιμπέιτ.
Νίκη
της δημοκρατίας η δικτατορία του διαφημιστή, του παραγωγού, του
σκηνοθέτη, του αρχισυντάκτη, που αποφασίζουν τι, πότε, πώς και σε
ποιους θα το προβάλλουν.
Νίκη της δημοκρατίας, όταν η δημοκρατία δεν είναι εκεί. Ούτε εδώ.

Κι
όμως ο δικομματισμός δεν πέθανε, κι ας είναι κάτι χρόνια στην εντατική.
Χρόνια πελατειακών σχέσεων, ρουσφετολογία, πακτωλοί μαύρου χρήματος,
χαριστικές παροχές, διασυνδέσεις με τον ξένο παράγοντα και τους
ιθαγενείς τοποτηρητές του, διασφαλίζουν την – από αδράνεια – διατήρησή
του, με συντηρητικό τον όρο του ψεύδους και τα επιμελημένα πλάνα του
ψυχορραγήματός του.

«Μελετούν
τα αποτελέσματα τα επιτελεία των πολιτικών κομμάτων» μας πληροφορούν
κανάλια και εφημερίδες. Δηλαδή: Ρηγίλλης, Ιπποκράτους και Περισσός,
Καλλιρρόης και Κουμουνδούρου, ερμηνεύουν τις συμπεριφορές του ημίσεως
του εκλογικού σώματος, αναλύουν τις τάσεις και στάσεις των ψηφοφόρων
τους, κατά το ποσοστό επί μέρους του μισού, και χαράσσουν – δια της
εξαγωγής συμπερασμάτων – την μελλοντική εκλογική τους τακτική. Επί του
μισού του μισού. Με απώτερο σκοπό το τέταρτο, το όγδοο, το δέκατο έκτο.
Μέχρις εξαφανίσεως του εκλογικού σώματος, μέχρις εξοντώσεως – από αηδία
και βαριεστιμάρα – και του τελευταίου ευπειθούς ψηφοφόρου, η μελέτη θα
συνεχίζεται. Το ίδιο φαντάζομαι και η παλαιοντολογία της κάλπης.

Πολλά,
πολλά, πολλά τραπέζια λοιπόν. Στρογγυλά, τετράγωνα, οβάλ και
μακρόστενα, με παντοίους συνομιλητές, κομματικούς αγορητές, αυτόκλητους
εκλογολόγους, σεσημασμένα κομματόσκυλα, εμπειροτέχνες αναλυτές,
περιχαρείς εκλεγομένους. Συναθροίσεις, κατά κανόνα τυχαρπάστων, ελέω
τηλεοπτικής αναγνωρισιμότητας και εγνωσμένης – ένεκα του παγκοίνως
αποδεκτού εθνικού χαβαλέ – δημοφιλίας. Τραπέζια όπου συζητιούνται τα
πάντα, πλην των υπαρκτών. Όπου αναλύονται τα πάντα, πλην της
πραγματικότητας. Όπου αποκρύπτεται επιμελώς κάθε αλήθεια, πλην εκείνης
που τα αφεντικά των μέσων εμφανίζουν ως τέτοια, με την απαίτηση να
είναι η μοναδική και να ερμηνεύει – κατά τον πειστικότερο τρόπο – τα
δικά τους και των οικονομικών τους ομίλων συμφέροντα. Τραπέζια που ούτε
εγώ, ούτε κι εσείς, θα πάμε ποτέ. Απλώς εκεί θα φαγωθούμε.

Ευρωεκλογές,
αλλά για την Ευρώπη λόγος ουσιαστικός ουδείς. Ούτε για την παντοδυναμία
των κομισαρίων, ούτε για την αυθαιρεσία της Κομισιόν που αποφασίζει
ερήμην λαών και εθνικών κυβερνήσεων, ούτε για τους αλαζόνες τεχνοκράτες
των Βρυξελλών και τους βαθύτατα διεφθαρμένους γραφειοκρατικούς
μηχανισμούς που τους στηρίζουν. Ούτε για τον σχεδόν διακοσμητικό ρόλο
του ανίσχυρου ευρωκοινοβουλίου, ούτε για τους λομπίστες των υπερεθνικών
εταιριών και τα αφανή διευθυντήριά τους, που ελέγχουν όλα τα θεσμικά
όργανα της Ένωσης. Προτιμήσαμε την επίδειξη πολιτικού επαρχιωτισμού και
αμετανόητου κομματικού πατριωτισμού. Με παπαγαλάκια, με βαρύγδουπες
συνθηματολογίες, με στείρες αντιπαραθέσεις, με αμετροεπείς δηλώσεις.
Μακράν του προβληματισμού για τις ριζικές μεταβολές που συντελούνται σε
παγκόσμια κλίμακα, εκτός διαλόγου για τη σύγχρονη διαμόρφωση των
κοινωνιών, εκτός παιδιάς για το νέο καταμερισμό εργασίας. Στο παγκόσμιο
χωριό, η Ελλάδα παραμένει μαχαλάς. Με μαχαλόμαγκες και πολιτικούς
κουτσαβάκηδες.